فیلم اصغر فرهادی برنده‌ی جشنواره‌ی فیلم برلین
خرس طلایی برلیناله
شامگاه شنبه (۱۹ فوریه/۳۰ بهمن)، برندگان شصت و یکمین جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم برلین معرفی شدند. فیلم «جدایی نادر از سیمین» ساخته‌ی اصغر فرهادی، به عنوان فیلم برتر این جشنواره معرفی شد و جایزه‌ی خرس طلایی را از آن خود ساخت.
اصغر فرهادی در سال ۲۰۰۹ با فیلم "در باره الی" خرس نقرهای برلیناله را از آن خود کرد
این فیلم فروپاشی یک خانواده‌ی ایرانی را نمایش می‌دهد: سیمین می‌خواهد به همراه دخترش از ایران مهاجرت کند ولی بدین منظور ناچار است از همسرش نادر جدا شود، زیرا نادر تصمیم گرفته در ایران بماند تا در کنار پدر مبتلا به بیماری آلزهایمرش باشد.
صحنه‌ای از فیلم "جدایی نادر از سیمین": شهاب حسینی (نفر وسط)، در در نقش مردی عصبی از طبقه‌ی پایین جامعه، معتقد است که حق او در جامعه خورده شده است
فیلم اصغر فرهادی توانست در رقابت با ۱۵ فیلم دیگر برنده شود. این اولین بار در تاریخ جشنواره‌ی فیلم برلین است که جایزه‌ی خرس طلایی به یک فیلمساز ایرانی می‌رسد. فیلم فرهادی افزون بر خرس طلایی، جایزه‌ی بهترین گروه بازیگران زن و مرد را نیز از آن خود کرد. همچنین جایزه‌ی هیئت داوران کلیسا نیز نصیب این فیلم ایرانی شد.
خرس بلورین برلیناله برای فیلم "بر روی یخ"
صحنه‌ای از فیلم "بر روی یخ" برنده خرس بلورین
با پایان برلیناله شاهد اشک‌ها و لبخندهای سینماگران و علاقمندان فیلم نیز هستیم. در روز شنبه (۱۹ فوریه/۳۰ بهمن) جوایز متعددی به فیلم‌های برتر در بخش‌های مختلف جشنواره اعطا شد. در حالی‌که در بخش نسل جدید "داوران جوان" درباره اعطای خرس بلورین تصمیم گرفتند، در بخش پانورامای برلیناله تماشاگران، فیلم‌های برتر این بخش را برگزیدند.
خرس بلورین برای فیلم بلند "بر روی یخ"
در بخش "نسل جدید" برلیناله (برای تماشاگران بالای ۱۴ سال) فیلم "بر روی یخ" (به مدت ۹۶ دقیقه) ساخته‌ی "آندرو اوکپیاها مک‌لین" از آمریکا موفق به دریافت خرس بلورین شد و عنوان فیلم برتر این بخش را از آن خود کرد. این فیلم درباره زندگی دو دوست جوان در آلاسکا است. این دو دوست در حین شکار با جوان دیگری دچار اختلاف و درگیری می‌شوند، اما با شدت‌گیری مجادلات سرانجام جوان سوم کشته می‌شود. این دو دوست تصمیم می‌گیرند که مرگ این جوان را حادثه قلمداد کنند و متوسل به دروغ می‌شوند.
فضای تاریک داستان در تناقضی آشکار با طبیعتی تقریباَ همیشه آفتابی است. داستان دارای کششی است که بیننده را از تنهایی و وسعت سرزمینی یخ‌زده غافل می‌کند و بر او تنگاهای روح انسانی را آشکار می‌سازد.
فیلم کودکان در برلیناله ۲۰۱۱
خرس بلورین برای فیلم کوتاه "مانوروا"
در بخش فیلم‌های کوتاه "نسل جدید" (برای تماشاگران بالای ۱۴ سال) نیز یک خرس بلورین به فیلم "مانوروا" (Manurewa به مدت ۱۹ دقیقه) ساخته "سام پیکود" از نیوزیلند اعطا شد. این فیلم چشم‌اندازهای متفاوت سرقت از یک دکان نوشابه‌فروشی را به نمایش می‌گذارد. در این سرقت مرد مهاجری از هند که دارای دو فرزند است، کشته می‌شود. این فیلم اجرای هنری جنایتی واقعی است که در سال ۲۰۰۸ در نیوزیلند رخ داده است و به طرز جالبی تنها به گناهکاران و قربانیان پرداخته نمی‌شود، بلکه نگاهی به برآیند اتفاقات کوچک دارد که برای شکل‌گیری حادثه‌ای دردناک از اهمیت برخوردارند.
از فیلم‌های Apflickorna از سوئد و Get Real از هلند نیز در بخش "نسل جدید" تقدیر شد.
فیلم کوتاه ایرانی "خانه فاطمه کجاست؟" ساخته فریدون نجفی در این بخش شرکت داشت.
خرس‌های بلورین در بخش نسل جدید (کودکان)
هئیت داوران جوان در بخش "نسل جدید" (کودکان) نیز بهترین فیلم‌های این بخش را برگزید:
خرس بلورین به فیلم بلند "دروازه‌بان لیورپول" به کارگردانی "آریلد آندرسن" از نروژ اعطا شد.
فیلم کوتاه "لیلی" ساخته‌ی "کازیمیر بورخس" از استرالیا نیز خرس بلورین داوران را گرفت.
هیئت داوران از فیلم‌های "مابول" (توفان نوح) و "مینی پسرک را دوست دارد" نیز به عنوان فیلم برجسته این دوره در بخش کودکان تجلیل کرد.
دو فیلم ایرانی "باد و مه" و "قصه‌‌های یک‌خطی" نیز در این بخش حضور داشتند.
صحنه‌ای از فیلم "حتا باران" در بخش پانورامای برلیناله
جوایز بخش پانوراما
در بخش پانورامای برلیناله فیلم‌های برتر از سوی تماشاگران انتخاب می‌شوند. فیلم"حتا باران" ساخته‌ی ایسیار بولاین محصول مشترک اسپانیا، فرانسه و مکزیک در این بخش مقام نخست را از آن خود کرد. فیلم "مدینراس" به کارگردانی "گوستاو تارتو" و فیلم "زندگی در یک روز" ساخته "کوین مک‌دونالد" به ترتیب دوم و سوم شدند.
تماشاگران برلیناله مستندهای بخش پانوراما را نیز جداگانه برگزیدند. "در آسمان و زیر زمین. گورستان یهودیان در وایسن‌زی" ساخته بریتا وائر، کارگردان آلمانی، به عنوان بهترین فیلم مستند امسال انتخاب شد. فیلم "ماما آفریقا" و "ما اینجا بودیم" به ترتیب مقام دوم و سوم را از آن خود کردند.
روزشمار برلیناله • روز دهم: نفس راحت!
فیلم ایرانی "جدایی نادر از سیمین" دو جایزه خرس نقرهای برای بازیگران فیلم و جایزه بزرگ جشنواره، همان "خرس طلایی" محبوب، را از آن خود کرد. در برلین امسال یکی از بزرگترین دستاوردهای هنری در طول تاریخ سینمای ایران به ثبت رسید.
دیروز، یک روز به پایان جشنواره، پیش‌بینی کرده بودم که فیلم اصغر فرهادی یک یا چند جایزه را با خود به ایران خواهد برد. این نه علم غیب می‌خواهد، نه حاصل توطئه است و نه نگارنده به منابع اطلاعاتی خاصی دسترس دارد. واقعیت این است که فیلم "جدایی نادر از سیمین" درونمایه‌ای حساس و پراهمیت را با بیانی مؤثر و نیرومند به روی پرده برده است. آیا از یک فیلم خوب چیزی بیش از این انتظار داریم؟
امسال در قسمت اصلی جشنواره تنها ۱۶ فیلم با هم رقابت داشتند. جشنواره آشکارا از نام‌های درخشان و تولیدهای پرطمطراق فاصله گرفته، بر کشف استعدادهای ناشناخته تمرکز کرده بود. و در مدار این رقابت، فیلم "جدایی نادر از سیمین" برتر بود، به تأکید می‌گویم که با فاصله برتر بود. سایت "دویچه وله" در روزهای گذشته با گزارش‌های متنوع دلایل این برتری را نشان داده است.
داوران جشنواره از خود شهامتی ستایش‌انگیز نشان دادند. "درباره الی" فیلم قبلی اصغر فرهادی دو سال پیش از برلیناله جایزه خرس نقرهای را برای بهترین کارگردانی دریافت کرده بود. برخی استدلال می‌کردند که فیلم آخر این سینماگر در برلیناله شانسی ندارد، زیرا جشنواره در فاصله‌ای اندک به یک فیلمساز جایزه نخواهد داد. اما هیئت داوران نشان داد که به چنین قید و بندهای نادرستی پای بند نیست.
همین جا یادآوری کنم که نگارنده در موقع خود فیلم "درباره الی" را اثری کم‌اهمیت دانسته بود. دوربین فرهادی در فیلم اخیر به مراتب حساس‌تر، پخته‌تر و نیرومندتر عمل کرده است.
یک نکته غیرقابل انکار است: فیلم فرهادی با تلاشی دشوار و البته تحسین‌انگیز خود را از حساسیت‌های سیاسی و پیامدهای آن دور نگه داشته است. خود کارگردان نیز در گفت‌وگو با رسانه‌های خارجی با تیزهوشی پرسش‌های سیاسی را "دور" زده است. به نظر من نباید به خاطر این کار به هنرمندی ناسزا گفت که مایل است در میهن خود برای مردم خود فیلم بسازد. سینمادوستان بهتر می‌دانند که ناسزا را که سزاست!
و یک نکته نباید ناگفته بماند: فرهادی در نطق سپاس خود برای بار دوم همبستگی خود را با جعفر پناهی ابراز کرد. این کار بار اول در تهران برای او به بهای گزافی تمام شد.
جشن مراسم پایانی خیلی مفصل و پرطول و تفصیل نبود. پس از اعلام جوایز، وقتی پرده افتاد، تماشاگران بیرون رفتند، برندگان خرس‌های کوچولو صحنه را ترک کردند و تمام چراغ‌ها خاموش شد، همه جا در تاریکی فرو رفت، اما در گوشه‌ی صحنه یک گوشه‌ی نورانی باقی ماند: یک صندلی خالی که روی آن نامی آشنا برق می‌زد: جعفر پناهی!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.