جمع بندی امیر قادری پس از اختتامیه گرم فیلم فجر: خوبی‌اش این بود که بستری فراهم شد تا همه، خوب یا بد، بیش از همیشه خودشان باشند/بیش‌تر مطمئن شدم که «غول سینمای ایران از خواب بیدار شده است.»
امیر قادری: این هم از اختتامیه جشنواره 29 فجر. یک پله مانده تا سی‌ام. داوری‌های خوب و این اختتامیه گرم و پر شور و حال، قدم مبارک آخر بود برای بهترین جشنواره فیلم فجری که تا به امروز تجربه کردم. بستری برای شناخت امروز جامعه‌ام و سینمایش. بحث فقط بر سر تعداد فیلم‌ها و اسم‌های مهم جشنواره نیست. که پرتعداد بودند و بیش‌تر از همیشه. نکته اصلی، گستردن بستری بود برای حضور هنر/صنعت سینمای ایران در کامل‌ترین شکل‌اش. سینماگران ایرانی، کاری ندارم که کدام‌ها فیلم خوب ساختند و کدام‌ها بد، فعلا بحث ارزش‌گذاری نیست، اغلب‌شان همانی را ساختند که باید. فیلمسازانی که تا حد امکان خودشان بودند. این جشنواره‌ای است که کیمیایی‌اش کیمیایی بود، مهرجویی‌اش مهرجویی، الوندش الوند، افخمی‌اش افخمی، فرهادی‌اش فرهادی، حاتمی‌کیایش حاتمی‌کیا، میرکریمی‌اش میرکریمی و بهمنی‌اش بهمنی. این یعنی عملکرد درست سوی معاونت سینمایی که قرار نیست بیش از این دخالت کند: فراهم کردن بستر و تلاش برای هماهنگی با گروه‌های مختلف و تعامل با بردارهای موافق و مخالف این سینما در جامعه، تا به حداکثر بازده برای به نتیجه رساندن این همه استعداد در این سینما برسیم.
حتما کمبودهایی در جشنواره وجود داشت، فیلم بد زیاد داشتیم و همه فیلم‌های خوب به نمایش درنیامدند. اما در عین حال قرار نیست دولت فیلم خوب بسازد یا برای تهیه فیلم بد مواخذه شود. جشنواره موفق بیست و نهم فجر، مسیری را ترسیم کرد که در آن سازمان‌های درگیر و موثر، بکوشند فضایی فراهم آورند تا هر فیلمسازی، بنا بر استعداد و تجربه و حد و حدود اجرایی‌اش، توانایی ساخت نزدیک‌ترین فیلم به استعداد و خواست و انگیزه‌اش را پیدا کند. در عین حال سعی شد تا مرزهای سینما گسترش پیدا کند، وجه اجتماعی و سیاسی سینمای ایران گسترده‌تر شود (هر چند این نخستین گام‌ها برای داشتن سینمایی سیاسی بود و طبعا تا به نتیجه رسیدن و نفوذ در عرصه‌های مختلف، سال‌های سال تلاش و تجربه و کسب اعتماد و مبارزه لازم دارد) و جای پای سینما در حوزه‌‌های تازه فتح شده، محکم شود. این جشنواره‌ای بود که قوت و تاثیر و نفوذ رسانه‌های مجازی در آن از همیشه بیش‌تر بود، منتقدان و نشریات، بیش‌تر از همیشه به آن پرداختند و صدا و سیما هم کوشید تا همراه‌اش باشد و به آن توجه کند. اعتراض‌ها و انتقادهایی که نسبت به اظهار نظرها، واکنش‌ها، جبهه‌گیری‌ها و نقدها و نمایش‌ها ابراز می‌شد، نشان از قوت و تازگی و سرزندگی سینما داشت. یعنی که سینمای ایران بیش از همیشه، توانایی تاثیر و نفوذ به قلب فرهنگ ایران را پیدا کرده است. بی‌جهت نبود که در اختتامیه جشنواره امسال بیش از همیشه احساس راحتی و امنیت و دلگرمی در جمع سینمای ایران را داشتم.
همه این‌ها البته یعنی که در ابتدای راه قرار داریم اما... پیش از آغاز جشنواره، نوشتم: «غول سینمای ایران از خواب بیدار شده است». بعد از تجربه این جشنواره، به حرفی که ابتدا نوشتم مطمئن‌تر شدم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.