پریسا کاکایی
اشارات مختلفی چون «آنجا، ناز، شرمگاه و...» همه اشاراتی بودند که مادران و خواهرانمان در کودکی و بزرگسالی به کار میبردند تا ما نیز با پیروی از آنها به دنیای واژههای مبهم بپیوندیم. شرمی که نسل به نسل منتقل شده است و هیچ انقلاب و تحولی در دنیا، آن را متاثر نمیکند.
حتی در سالهای اخیر، عصر اینترنت، ماهواره و سفرهای فضایی هنوز وقتی به سالنهای اپیلاسیون میرویم از همه اندام نام میبریم و اندام جنسی را «اضافه» مینامیم. گاه نامهای بیپروایی نیز برای این اندام به کار رفتهاند که بیش از بازی نقشی برای کشف زبانی زنانه، تبدیل به کلامی برای تحقیر و توهین توسط جامعهای مردانه شدهاند تا جایی که شنیدن نام دو حرفی «کُس» موجی از ناامنی، خشونتهای خیابانی و فحاشیهایی در پایینترین سطح فرهنگی را به یاد میآورد.