جرج بست؛ تراژدی خودویرانگری اعجوبه‌ی ایرلندی
جرج بست (چپ) مهاجم منچستر یونایتد در یک بازی دوستانه در سال ۱۹۷۴
جرج بست ستاره‌ی بزرگ تیم ملی ایرلند شمالی و منچستر یونایتد در دهه‌ی ۶۰ میلادی، جزو بازیکنانی است که شاید از جایگاه بازیکن شماره‌ی ۱۰ به مفهوم متعارف آن کمی فاصله داشته باشد. با این همه، نگاهی به روال بازی او در گذر زمان نشان می‌دهد که بست گر چه درخشش خود را به عنوان مهاجم چپ و گلزنی قهار می‌آغازد، ولی در روندی تکاملی سرانجام به هافبک چپی نفوذی و بازی‌گردانی خلاق و همزمان خطرناک فرامی‌روید. از همین‌روست که او نیز در مجموعه‌ی بازیکنان برتر شماره‌ی ۱۰ جهان می‌گنجد. بویژه از آن‌جهت که در تیم ملی ایرلند شمالی نقش بازی‌گردان برعهده‌ی او بود.
جرج بست در بلفاست پایتخت ایرلند شمالی زاده شد، ولی دوران اوج ورزشی خود را در انگلستان و بویژه در تیم منچستریونایتد سپری کرد. او در ۲۲ ساله بود که به عنوان بهترین بازیکن بریتانیا و همزمان بهترین بازیکن اروپا انتخاب شد و جایزه‌ی توپ طلایی را به دست آورد. این موفقیت‌ها فقط حاکی از توانایی‌های فوق‌العاده او در زمین چمن سبز نبود. بست در زمره‌ی نوابغ تاریخ فوتبال بود. او ابرستاره‌ای بود که درخشش آن چشم همگان را خیره کرد. ابرستاره‌ای که با همان سرعت عروج خود، افول کرد و به تاریکی پیوست. جرج بست را یکی از بزرگ‌ترین دریبل‌زنان تاریخ فوتبال می‌دانند. شاید بزرگ‌تر از او در این زمینه تنها مارادونا بوده باشد.
یکی از شوربختی‌های جرج بست این بود که ناچار بود فعالیت خود را در سطح ملی با تیم ملی ایرلند شمالی دنبال کند که در سطح اروپا تیمی کاملا متوسط بود. او بدین‌سان از میدان‌های بزرگ بین‌المللی مانند مسابقات جام جهانی دور ماند و هرگز نتوانست توانایی‌های خارق‌العاده‌ی خود را در صحنه‌های جهانی به نمایش بگذارد. یکی از کارشناسان فوتبال، سرنوشت غم‌انگیز جرج بست را در تیم ملی ایرلند شمالی در همکاری با بازیکنانی کاملا متوسط این تیم چنین توصیف کرده بود: «تصور کنید بازیکنی با توانایی‌های پله مثلا در کشور لیختن‌اشتاین ظهور می‌کرد!».
جرج بست در کنار پله
ولی تراژدی جرج بست به این محدود نبود. او راهی در پیش گرفت که معنای آن چیزی جز خودویرانگری نبود و فرجامی جز تباهی نداشت. جرج بست عاشق خوشگذرانی و مشروبات الکلی بود. او که در میان زنان جوان محبوبیت زیادی داشت، بیشتر ساعات خود را در بیرون از میدان فوتبال در پارتی‌های شبانه می‌گذراند. بست در سال ۱۹۶۹ تنها یک سال پس از آنکه به عنوان بهترین بازیکن اروپا شناخته شد، در دربی میان منچستریونایتد و منچسترسیتی به داور توهین کرد و زیر توپی زد که در دست‌های او بود. برای این کار چهار هفته از حضور در میدان محروم شد. جرج بست در اولین بازی پس از محرومیت، برای منچستریونایتد در برابر نورث‌همپتون به میدان رفت و به تنهایی ۶ گل به ثمر رساند. منچستریونایتد در آن بازی ۸ بر ۲ پیروز شد. آری، نابغه‌های فوتبال چنین‌اند، حتا اگر چهره‌هایی تراژیک باشند.
یک ماه پس از آن رویداد، جرج بست بار دیگر خبرساز شد. این بار به صورت داور بازی تف کرده بود. او بار دیگر محروم شد. اعتیاد به الکل زمینه‌ساز ویرانی جسمی و روحی جرج بست شده بود. دیگر به موقع سر تمرین‌ها حاضر نمی‌شد و در زمین بازی با انضباط نبود. با این همه هنوز از چنان توانایی‌های شگرف تکنیکی برخوردار بود که وقتی پا به توپ می‌شد می‌توانست هر دفاعی را درهم ریزد. در آن سال‌ها اعتراف کرده بود که روزانه دست‌کم یک بطری مشروب با درصد بالای الکل مصرف می‌کند.
خداحافظی جرج بست از منچستریونایتد در سال ۱۹۷۴ صورت گرفت. ولی این خداحافظی به معنی وداعی طولانی با فوتبال بود. بست به آمریکا رفت و به مدت دو سال در لس‌آنجلس توپ زد. پس از آن به اروپا بازگشت و در باشگاه‌های مختلف بریتانیا بازی کرد. مدتی هم برای یک باشگاه استرالیایی به میدان رفت.
جرج بست در سال ۲۰۰۵ زمانی که ۵۹ سال داشت، در نتیجه‌ی زیاده‌روی در نوشیدن مشروبات الکلی و استفاده از داروهای مخدر و بر اثر از کارافتادگی همزمان چند ارگان بدن در یکی از بیمارستان‌های لندن چشم از جهان فروبست. پرده‌ی آخر این سوگنمایش، واپسین پیام او به دوستدارانش بود: «مانند من نمیرید».
جرج بست در بلفاست به خاک سپرده شد. در مراسم آخرین وداع با او، بیش از ۱۰۰ هزار تن شرکت کرده بودند.
بهمن مهرداد
تحریریه: پارسا بیات
منبع:دویچه وله
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.