یادداشت علی معلم درباره مراسم اسکار امسال

یادداشت علی معلم درباره مراسم اسکار امسال: سینمای ایران یاد بگیرد، بد نیست

علی معلم: ...همه‌ی بزرگان سینما از کاپولا و اسپیلبرگ و هنکس و داگلاس بگیر تا تک‌تک کاندیداهای دریافت جایزه (از کوئن‌ها بگیر تا کریستوفر نولان، از تازه‌آمده‌ها تا کهنه‌کارها) با شوق و شعف در کنار هم می‌نشینند، با لذت مراسم را دنبال می‌کنند، برای همکاران برنده جایزه‌‌شان شوق می‌کنند و دست می‌زنند، وقتی جایزه می‌گیرند یادشان نمی‌رود که این جایزه را تنها نبرده‌اند از مادر و پدر بگیر تا آژانس و معلم کلاس اول و اعضا گروه فیلمسازی و تهیه‌کننده و کارگردان تشکر می‌کنند، به سایر کاندیداها ادای احترام می‌کنند و هر کس به فراخور شخصیت هنری‌اش حرف‌هایی می‌زند و اشتیاقی بروز می‌دهد. علاوه بر برگزیدگان و نامزدها همه‌ی آنهایی که در صنعت سینمای آمریکا فعال‌اند (از سازنده‌ی فیلم کوتاه انیمیشن بگیر تا فیلم پربودجه و کم‌بودجه) در سالن حضور دارند، سازندگان اصلی فیلمی که حتی در یک رشته فنی کاندید شده هم در جشن هستند. حالا مقایسه بفرمائید با برخی اهالی سینمای ایران که در جشن‌ها و جشنواره‌ها تا وقتی خودشان جایزه نگیرند تشریف نمی‌آورند (گیریم که بعضی مواقع خودشان هم تشریف نمی‌آورند نماینده‌شان را می‌فرستند) وقتی جایزه می‌گیرند یادشان می‌رود که با یاری کسانی به این جایزه رسیده‌اند. کمتر حاضرند...

سینمای ایران یاد بگیرد، بد نیست

کافه سینما-علی معلم: هشتاد و سومین جشن اسکار برگزار شد. مراسمی که بیش از یک میلیارد بیننده در سراسر جهان دارد. جایزه‌ای که بیشترین برد تبلیغاتی را در بازار سینمای جهان دارد. غرض از این کوتاه بررسی جایزه‌بگیرها و نامزدها و بحث کیفیت آنها نیست (که در سایت به اندازه‌ی کافی می‌آید). هدف، اشاره به یک سنت پسندیده در مراسم اسکار است. همه‌ی بزرگان سینما از کاپولا و اسپیلبرگ و هنکس و داگلاس بگیر تا تک‌تک کاندیداهای دریافت جایزه (از کوئن‌ها بگیر تا کریستوفر نولان، از تازه‌آمده‌ها تا کهنه‌کارها) با شوق و شعف در کنار هم می‌نشینند، با لذت مراسم را دنبال می‌کنند، برای همکاران برنده جایزه‌‌شان شوق می‌کنند و دست می‌زنند، وقتی جایزه می‌گیرند یادشان نمی‌رود که این جایزه را تنها نبرده‌اند از مادر و پدر بگیر تا آژانس و معلم کلاس اول و اعضا گروه فیلمسازی و تهیه‌کننده و کارگردان تشکر می‌کنند، به سایر کاندیداها ادای احترام می‌کنند و هر کس به فراخور شخصیت هنری‌اش حرف‌هایی می‌زند و اشتیاقی بروز می‌دهد. علاوه بر برگزیدگان و نامزدها همه‌ی آنهایی که در صنعت سینمای آمریکا فعال‌اند (از سازنده‌ی فیلم کوتاه انیمیشن بگیر تا فیلم پربودجه و کم‌بودجه) در سالن حضور دارند، سازندگان اصلی فیلمی که حتی در یک رشته فنی کاندید شده هم در جشن هستند. حالا مقایسه بفرمائید با برخی اهالی سینمای ایران که در جشن‌ها و جشنواره‌ها تا وقتی خودشان جایزه نگیرند تشریف نمی‌آورند (گیریم که بعضی مواقع خودشان هم تشریف نمی‌آورند نماینده‌شان را می‌فرستند) وقتی جایزه می‌گیرند یادشان می‌رود که با یاری کسانی به این جایزه رسیده‌اند. کمتر حاضرند برای تشویق سایر همکاران‌شان (حتی وقتی حق خودشان نادیده گرفته شده) به مراسم‌های این چنینی بیایند و.... حالا از نوع لباس پوشیدن و رفتار غیرمودبانه که بگذریم. این‌ها را یاد بگیریم بد نیست!