فرانچسکو توتی؛ «ایل کاپیتانو» شهر جاودان
فرانچسکو توتی
توتی در دوره‌ی اوج خود، تلفیقی از ریورا و باجو بود: بازیکنی با مهارت‌های فردی نبوغ‌آسا، سرعتی کم‌نظیر، چرخش‌های تماشایی، دید عالی و سرعت‌انتقال استثنایی. او یک رهبر ارکستر واقعی، یک بازی‌ساز خوشفکر، یک دریبل‌زن قهار و همزمان یک تمام‌کننده‌ی خطرناک و موفق بود. توتی تنها هافبک تهاجمی است که در لیگ برتر فوتبال ایتالیا در سال ۲۰۰۷ به مقام بهترین گلزن رسیده است.
زمانی همه‌ی باشگاه‌های بزرگ ایتالیا و اروپا حاضر بودند با پرداخت دستمزد‌های افسانه‌ای فرانچسکو توتی را به خدمت گیرند، ولی او همواره به تیم زادگاهش در شهر جاودانی رم وفادار ماند و هرگز به آن پشت نکرد. توتی اکنون نیز که غروب حیات فوتبال خود را سپری می‌کند، همچنان در تیم آ.اس. رم توپ می‌زند. او از سال ۱۹۹۷ کاپیتن این تیم است و رومی‌ها با غرور تمام او را «ایل کاپیتانو» می‌نامند. وی تا کنون بیش از ۵۵۰ بازی برای رم انجام داده و بیش از ۲۰۰ گل برای این تیم به ثمر رسانده است.
فرانچسکو توتی در سال ۱۹۹۸ به تیم ملی ایتالیا فراخوانده شد و نخستین گل خود را در پیراهن تیم ملی در آوریل سال ۲۰۰۰ به ثمر رساند. وی در همان سال در مسابقات جام ملت‌های اروپا همراه تیم ملی ایتالیا بود و نقش مهمی در رسیدن این تیم به فینال مسابقات داشت. اگر چه ایتالیا در بازی فینال در وقت اضافی با یک گل طلایی مغلوب فرانسه شد، ولی این مانع آن نشد که توتی در همان دیدار به عنوان بهترین بازیکن میدان انتخاب شود. توتی تا پایان جام جهانی سال ۲۰۰۶ که در تیم ملی توپ می‌زد، روی هم رفته ۵۸ بار برای ایتالیا به میدان رفت و ۹ گل برای این تیم به ثمر رساند.
توتی در ماه فوریه‌ی سال ۲۰۰۶ در یک بازی باشگاهی دچار شکستگی پا شد. با این همه، معجزه‌ی پزشکی مدرن توانست او را به مسابقات جام جهانی همان سال برساند. توتی در فرم مطلوب نبود، ولی ارزش این بازیکن چنان بود که مارچلو لیپی، مربی تیم ملی ایتالیا اعلام کرده بود که در هر صورت توتی را همراه تیم خواهد برد. به‌رغم دور بودن از شرایط آرمانی، توتی در هر هفت بازی برای ایتالیا به میدان رفت. در یک‌هشتم نهایی یک پنالتی تعیین‌کننده در برابر استرالیا به ثمر رساند و روی هم در این بازی‌ها سه پاس گل داد.
فرانچسکو توتی از رم (چپ) در مصاف با فیلیپ لام، مدافع بایرن مونیخ در دیدار دو تیم در رقابت‌های لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا (فصل ۲۰۱۰−۲۰۱۱)
توتی توانایی‌های یک بازیکن شماره‌ی ۱۰ کلاسیک را داشت، ولی شیوه‌ی بازی تیم ملی ایتالیا ایجاب می‌کرد که این وظیفه در جریان جام جهانی سال ۲۰۰۶ میان دو بازیکن تقسیم شود.
مارچلو لیپی که این تیم را در همان سال به مقام قهرمانی جهان رهنمون شد، آندره پیرلو را به عنوان هافبک دفاعی و توپ پخش‌کن اصلی، و فرانچسکو توتی را به عنوان هافبک تهاجمی و فرصت‌ساز برای جیلاردینو و لوکا تونی، مهاجمان نوک حمله به خدمت گرفت. وقتی در نظر بگیریم که گاهی آلساندرو دل‌پیرو، دیگر هافبک نفوذی خلاق ایتالیا، به این دو می‌پیوست، می‌توانیم تصورکنیم که تصاحب فضاهای میانه‌ی میدان برای تیم‌های حریف با حضور این سه بازیکن خلاق، تا چه اندازه دشوار می‌شد. آلمان میزبان مسابقات، این مسئله را در بازی نیمه‌نهایی بیش از دیگر تیم‌ها حس کرد. بیهوده نیست که کارشناسان فوتبال در آن دوره از «تورم بازیکنان خلاق» در تیم ملی ایتالیا سخن گفته بودند.
فرانچسکو توتی در زندگی اجتماعی انسان نیکخواهی است. او از سال ۲۰۰۳ عضو افتخاری یونیسف، صندوق کمک سازمان ملل برای کودکان است. تا کنون درآمدهای ناشی از فروش دو کتابی که توتی درباره‌ی خود و فوتبال نوشته، در اختیار یونیسف و پروژه‌های کمک به کودکان بی‌سرپرست قرار گرفته است.
بهمن مهرداد
تحریریه: پارسا بیات
منبع:دویچه وله
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.